ھازىر مەن ئۆزۈمنىڭ ئىنتايىن خاپا بولغان سەرگۈزەشتەمنى سىزگە سۆزلەپبەرمەكچى. ئىشنىڭ باشلىنىشى قىشلاق تەتىادىكى بىر كۈندە. مەن ئۇكام بىلەن تېلىۋىزوز كۆرىۋاتقان. دەل مۇشۇۋاقىتتا تېلىۋىزوردا بىز تونۇش بولغان ئارتىس چىقتى. مېنىڭ ئۇكام بۇ ئارتىس توغرىسىدا ياخشى بولمىغان گەپنى قىلدى. مەن ئۇكامغا بۇنداق گەپلەرنى قىلغان كىشى ناھايىتى يارامسىز،بۇلۇمسىز،ئەخلاق پەزىلىتى يوق،ئىنتايىن نومۇسسىز كىشىلا بۇنداق چاقچاقنى قىلىدۇ دەپ تەربىيە قىلدىم.بىراق ئۇكام گىپىمنى ئاڭلىمىدى. بۇنداق چاقچاقنى ھەممە ئادەم قلىدۇ دەپ ئۆزىنىڭ مەيدانىدا چىڭ تۇردى. مېنىڭ بەك ئاچچىقىم كېلىپ ئۇنى ئەيىپلەشكە باشلىدىم. ئۇمۇ خاپا بولۇپ مېنى ئەيىبلەشكە باشلىدى. جىدەل نۇيەرگە كەلگەندە بىز نېمە ئۈچۈن خاپا بولغانلىقىمىزنىمۇ ئۇنتىدۇق. مېنىڭ سەۋىيەرىم ئۇنىڭدىن يۇقىرى،مەن ئۇنىڭدىن كۆپ تىللايدىغان گەپنى بىلىمەن. ئاخىرىدا ئۇكام ماڭا تەڭ كېلەلمەي يىغلاشقا باشلىدى،مېنىڭ ئاچچىقىم بېسىلىپ نېمە ئۈچۈن بۇنداق سوقۇشىدىغانلىقىمىزنى ئويلىدىم.